Dakmar tekende en schilderde al van jongs af aan. Haar eerste “opdrachtgever” was haar oudere zus. Voor haar maakte ze tekeningen voor natuur- en scheikunde op de middelbare school. Haar liefde voor het schilderen was er altijd al maar bleef lang onder de oppervlakte. Het zat in haar hart. Na meer dan dertig jaar in de mode te hebben gewerkt heeft ze zich geheel op haar passie gestort. Ze ging als autodidact in de leer bij meerdere meesters in de schilderkunst en volgde studies in diverse technieken, zo ook de technieken van de gouden eeuw. Tegenwoordig schildert zij vrijwel uitsluitend vanuit de vaardigheden in deze technieken. Dat is arbeidsintensief, maar voor haar een voorwaarde voor de kwaliteit die zij wil leveren.
Thematiek
Dakmar Scholten schildert vooral realistisch. In het schemergebied tussen fijn- en bijna magisch realisme. Haar motieven komen voort uit gedachten, gevoelens en emoties; vluchtige, vergankelijke momenten die op het doek een langer leven mogen leiden. Haar motieven zijn pakkend en diep verborgen. Aan deze gedachten geeft ze bewust geen woorden terwijl veel van haar werk smeekt om uitleg. De kijker wordt uitgedaagd om deze zelf in te vullen.
Dakmar Scholten schildert diverse onderwerpen en thema’s. Toch is uiteindelijk elk van haar schilderijen terug te brengen tot het woord stil-leven. Zó intens geschilderd als énig aanwezige leven in een uniek moment van oneindige stilte.
Haar atelier met expositieruimte is gevestigd in IJmuiden, bezoek op afspraak.
Lid van Kunstlijn Haarlem
Lid van KCV, Kunstenaars Collectief Velsen
Lid en bestuurslid, BKV, Beeldend Kunstenaars Velsen
Lid BOKNet, Beroeps Organisatie Kunstenaars
Lid KZOD, Kunst zij ons doel, Haarlem
kvk 86422510
“To make a painting, all you need to do is take some paints, draw some lines and fill the rest up with feelings.”
MIJN LERAREN
Was mich bewegt
von Rainer Maria Rilke
Man muss den Dingen
Die eigene, stille,
ungestörte Entwicklung lassen,
die tief von innen kommt,
und durch nichts gedrängt
oder beschleunigt werden kann;
alles ist austragen –
und dann
Gebären…
Reifen wie der Baum, der seine Säfte nicht drängt
und getrost in den Stürmen
des Frühlings steht,
ohne Angst,
dass dahinter kein Sommer
kommen könnte.
Er kommt doch!
Aber er kommt nur zu den Geduldigen,
die da sind,
als ob die Ewigkeit vor ihnen läge,
so sorglos still und weit …
Man muss Geduld haben,
gegen das Ungelöste im Herzen,
und versuchen, die Fragen selber lieb zu haben,
wie verschlossene Stuben,
und wie Bücher, die in einer sehr fremden Sprache
geschrieben sind.
Es handelt sich darum, alles zu leben.
Wenn man die Fragen lebt,
lebt man vielleicht allmählich,
ohne es zu merken,
eines fremden Tages
in die Antwort hinein.